Yoruluyor insanlar, konuşmak dile gelmez bazen. Hayat istemsizce susturuyor yani.
Hani diyorum birisine bir şeyler anlatayım, oturayım bilgisayarın karşısına yazayım parmaklarım klavyede.
Anlatmak benim için kolay olsa da anlatmak istediğim kişiye zor olabilir.
Yüzüme vurur suskunluk satırlara yansır. Aslan terbiye edilir ya sanki öyle.
Kara günler bir gün olsun geçer mi? Vefat eden sevdiklerim geri gelebilir mi?
Zehir gece gündüzler bir gün biter mi? Hafızalardan çıkmayanlar bir gün biter mi?
Yüreğimde acılar bir yana, benim işte bu bahtı kara. İsyan eder durur kalbim kanaya kanaya.
Susunca yalnızlığa daha çok itiliyorsun, yıllar çok acımasız çok gaddarca.
Gönlüne dolar gam, hasrete esir, özleme selam edersin. Her yanlız kalış hüzün doludur.
Sevgi belki çok uzaklarda, aşk yakın kim bilir?
Sabah güneşi girer usulca loş odama, zalim dünyada kaldım tek başıma
Günler gitti, gençlik bitti isyanlar neye yarar kaybedilen güzel duygulardan sonra.
Dünya kahpe, sıla zor. Haybeye doldur dertleri kafanı yor, zor hayat zor.
Bakarsın güneşin doğuşuna, hayran olursun bulutların batışına.
Gurur kibir yıkar insanı boş şeyler bunlar inanın bana. Kimse kimseden üstün değil bu dünyada.
Her şey gelip geçici fani dünyada. Keşke çıkarlar için kimse kimseyi satmasa, incinmesin dünyada.
Yapılan iyilikler unutulmasa, ara bozmalar, kıskançlıklar olmasa.
Yüreklerde prangaların vardiyesi, yokluklar gözyaşlarında bitse.
Deniz mavisi gözler gözlerimin önünde, nereye baksam yoklar ki.
Gecelerim dilsiz ,kulaklarım sağır kendi çığlıklarımı duyamıyorum.
Kalbimde yitirdiğim yaşanmışlıklar artık kaldı hayallerimde sadece bunu biliyorum ben gene yalnızım diyorum.
Güzel gelecekler, güneşin parıltısı, Denizin yanı, Gölün başı hani nerede ?
Mutluluğun formülü biliyorum artık gizli sistematiklerde.