Aşk acısını walkmani ile atlatanlara

Aslı şimdi âşık. 90’lar neslinden herkes gibi o da aşk acısını ne ile dindirebileceğini biliyor! Bir walkman… Çarşamba Çikolataları’ndan nostalji rüzgârı estiren bir kesit sizlerle!

Bir gün yatakhanede boş boş Ufuk’u ve uzayan saçlarımla ne kadar güzel olacağımı hayal ederken Bercis nefes nefese kapıdan giriyor. Belli ki iş ciddi. “Aslı,” diyor, “sana kötü bir haberim var.” İçses: “Kesin Ufuk’a bir şey oldu. Kesin basketbolu bıraktı, kesin sakatlandı, kesin çok ciddi bir ameliyat geçirdi ya da daha da kötüsü kesin evlendi.” Bercis, “Birinci ligin en popüler takımı... Antrenmanları için artık bizim sahayı değil Abdi İpekçi sahasını kullanacakmış,” diyor. Ne! Onların bizim sahayı kullanmaması demek benim Ufuk’u hiçbir zaman görememem demek. Kara habere alışığız ama bu kadarı da fazla. Abdi İpekçi sahasında kendi potama basket attığım için mi geliyor bu başıma Allahım niçin? Benden ne istiyorsun Abdi İpekçi sahası, koskoca saha bana nasıl bir garezin var? Bizi neden ayırıyorsun, sana hiç yakıştı mı? Yas ve kederle yatağıma gidiyorum ve üç gün boyunca yalnızca derslerde ara vermek üzere ağlamayı sürdürüyorum.

Böylece Ufuk daha bana âşık olduğunu fark edemeden ayrılmış oluyoruz. Bu çocuğun bana âşık olma hakkı nasıl elinden alınır? İşte bu tam olarak haksızlık! “Bercis, ne yapacağım ben bu ayrılık acısıyla?” diyorum. “Bol bol damar şarkı dinle. Başlarda çok ağlıyorsun ancak bir süre sonra o şarkılar içini acıtmayacak hale geliyor. O zamana kadar bu acıyı çekeceksin, başka çaren yok. Bir de iyice bunalırsan otur şiir yaz,” diyor. Önerisini harfi harfine uyguluyorum. Walkmanim elimden düşmüyor. Ağzımda acı bir tat bırakıyor her şarkı. Aslında o acı tadın sebebi, biraz daha dinleyebileyim diye pilleri ısırmam olabilir. Bir aşk bitiyor, pil ısırmaktan birçok diş minesi aşınıyor.
Hibya Haber Ajansı